តើការបោះបាយបិណ្ឌ ចាប់ផ្តើមតាំងពីពេលណាមក?

2020-09-12 02:20:35
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ពាណិជ្ជកម្ម

ព្រះភិក្ខុ វ៉ង់ សុភស្ត ដែលជាសាស្រ្តាចារ្យផ្នែកទស្សនវិជ្ជានៃពុទ្ធិកសាលកវិទ្យាព្រះសីហនុរាជ បានមានសង្ឃដីកាថា ក្នុងសម័យពុទ្ធកាលមិនមានការបោះបាយបិណ្ឌនោះទេ ហើយថាការបោះបាយបិណ្ឌនេះជាជំនឿរបស់ខ្មែរយើង និងចាប់ផ្តើមមានជាផ្លូវការនៅឆ្នាំ១៨៤៨ ក្នុងរាជព្រះបាទអង្គដួង។

ព្រះអង្គមានសង្ឃដីកាបន្តថា ការបោះបាយបិណ្ឌនេះកើតមានឡើងដោយសារពុទ្ធបរិស័ទជឿថានៅក្នុងរយៈពេល១៥ថ្ងៃនៃថ្ងៃកាន់បិណ្ឌ និងភ្ជុំបិណ្ឌ យមបាលដោះលែងពពួកប្រែតជាញាតិ ឪពុកម្តាយ ដែលបានស្លាប់ទៅក្នុងហេតុចៃដន្យណាមួយមានបាបកើតក្នុងឋាននរកឲ្យមករកកូនចៅបងប្អូន។

ព្រះភិក្ខុ វ៉ង់ សុភស្ត មានសង្ឃដីកាពន្យល់ថា ក្នុងគម្ពីព្រះពុទ្ធសាសនាបានសម្តែងអំពីកំណើតក្នុងអបាយភូមិ កន្លែងដែលមិនរីកចម្រើន ឬមិនអាចសាងនូវវប្បធម៌បាន ក្នុងនោះមានកំណើតនរក ប្រែត អសុរកាយ និងកំណើតសត្វតិរច្ឆាន ហើយមានតែកំណើតសត្វតិរច្ឆានទេដែលគេអាចមើលឃើញ ចំណែកកំណើត៣ទៀតមិនអាចមើលឃើញនោះទេ។

ព្រះអង្គបន្តថា ការបោះបាយបិណ្ឌជាការប្រមូលពុទ្ធបរិស័ទ ពិសេសយុវជនឲ្យចូលមកវត្តដើម្បីស្តាប់ព្រះធម៌ និងការទូន្មានអប់រំរបស់ព្រះសង្ឃ ឲ្យយុវជនទាំងនេះប្រព្រឹត្តនូវអំពើល្អ និងប្រាសចាសនូវអំពើអាក្រក់នានា។

ព្រះអង្គមានសង្ឃដីកាបន្ថែម៖ «ជាការពិតហើយបើកាលណាយើងយកបាយទៅបោះពាសវាលពាសកាល វាធ្វើឲ្យខាតផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចមែន... ប៉ុន្តែបើការណ៍ខ្លះយើងមិនបោះទុន មិនចំណាយខ្លះក៏វាអត់បានប្រយោជន៍មកវិញ...អាត្មាគិតថាដូនតាយើងបង្កើតពិធីហ្នឹងឡើងដើម្បីប្រមូលមនុស្សឲ្យចូលវត្ត...ថ្វាយបង្គុំព្រះ សុំសីល ហើយស្តាប់ឱវាទព្រះសង្ឃ»៕