អំពីការយាងចេញពីវាំងម្ដងៗរបស់ស្ដេចខ្មែរបុរាណ ដែលអ្នកមិនធ្លាប់ដឹង

2020-10-01 06:43:10
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ពាណិជ្ជកម្ម

យោងតាមកំណត់ត្រារបស់លោក ជីវ តាក្វាន់ ដែលមានចំណងជើងថា "ប្រពៃណីនៃអ្នកស្រុកចេនឡា" ត្រង់ចំណុចទី៤០ មានការលើកឡើងមួយអំពីការយាងចេញនៃព្រះមហាក្សត្រខ្មែរបុរាណដូចខាងក្រោម៖

** ទាញយក App Kley Kley នៅលើ Android និង iOS ដើម្បីទទួលបានព័ត៌មានលឿនរហ័ស **

"ខ្ញុំបានឮគេនិយាយថាស្ដេចអង្គមុនមិនដែលយាងចេញទៅណាទេ ព្រោះខ្លាចមានរឿងហេតុ។ ស្ដេចអង្គថ្មីនេះត្រូវជាសុណិសាស្ដេចមុន។ កាលពីដើមលោកមានឋានៈជាមេទ័ព។ បិតាក្មេកនោះសព្វព្រះទ័យនឹងបុត្រីព្រះអង្គណាស់បានជាកូនស្រីនេះលួចយកព្រះខ័នមាសបាន ហើយយកទៅឲ្យប្ដីរបស់ព្រះនាង។ បុត្រាបង្កើតក៏មិនបានទទួលរាជ្យស្នងក៏លើកទៅវាយដណ្ដើមរាជ្យ តែត្រូវស្ដេចថ្មីជ្រាបការទាន់ចាប់បានយកទៅកាត់ម្រាមជើង ហើយយកទៅដាក់គុកងងឹត។ ស្ដេចថ្មីនេះមានពាក់អាវក្រោះដែកទោះបីគេប្រើកាំបិត ឬព្រួញក៏មិនអាចមុតបានដែរ ដូច្នេះហើយទើបព្រះអង្គហ៊ានយាងចេញក្រៅ។ ខ្ញុំបានទៅទីនោះជាងមួយឆ្នាំបានឃើញព្រះអង្គយាងចេញមកបួន-ប្រាំដង។ ការយាងចេញមកម្ដងណាតែងមានទ័ពនៅការពារពីខាងមុខមានអ្នកកាន់ទង់ជ័យនិងមានតន្ត្រីនៅពីក្រោយ។ ស្រីស្នំបួន-ប្រាំនាក់ស្លៀកសំពត់ផ្កាសៀតផ្កានៅសក់ក្បាល ដៃកាន់ទៀនធំដើរជាមួយក្រុមៗ។ ទោះបីនៅថ្ងៃភ្លឺក្រឡែតក្ដី ក៏គេអុជទៀនដែរ។ នៅក្នុងចំណោមស្រីស្នំទាំងនោះ មានខ្លះកាន់គ្រឿងមានដូចជាភាជន៍មាស និងគ្រឿងបិទបាំងជាច្រើនផ្សេងៗពីគ្នា មិនដឹងជាគេយកទៅប្រើការអ្វីខ្លះឡើយ។ នៅមានស្រីស្នំខ្លះទៀតកាន់ស្នលំពែង ខែលជាទ័ពនៅខាងក្នុងមួយក្រុមទៀតផង មានរទេះទឹមពពែ និងរទេះទឹមសេះដែលមានតាក់តែងដោយគ្រឿងមាសបរដង្ហែដែរ។

ពួកនាម៉ឺនសព្វមុខមន្ត្រី និង ពួកញាតិវង្សសុទ្ធតែជិះដំរីនៅខាងមុខ បើមើលពីចម្ងាយទៅឃើញសុទ្ធតែក្លស់ពណ៌ក្រហមឥតគណនា។ បន្ទាប់មកទើបដល់ព្រះមហេសីធំ-តូច ឮតាមលំដាប់ថ្នាក់ជិះអង្រឹងស្នែង ជិះរទេះសេះឬជិះដំរី មានក្លស់បើកបាំងមិនតិចជាងមួយរយទេ។ បន្ទាប់មកទៀតទើបដល់ព្រះរាជាទ្រង់ឈរនៅលើខ្នងដំរី ព្រះហត្ថកាន់ព្រះខ័នទិព្វ។ ភ្លុកដំរីព្រះទីនាំងមានពាក់ចង្កំមាស។ មានក្លស់ស (ស្វេតច្ឆត្រ) ចំនួន២០ដ៏មានស៊ុមមាសបើកបាំងជុំព្រះអង្គ ដែលមានសុទ្ធតែជាក្លស់ដងមាសនៅជុំវិញព្រះអង្គមានទ័ពដំរីប្រដាប់ដោយអាវុធជាគ្រឿងការពារ។ បើប្រសិនបើជាស្ដេចយាងទៅទីណាជិតទេ ទ្រង់គង់នៅលើគ្រែស្នែង (ព្រះវរ) ហើយអ្នកសែងសុទ្ធតែស្រីៗស្នំ។ សឹងតែរាល់ដង កាលណាស្ដេចយាងចេញដំណើរ តែងតែមានរូបស្ដូបតូចមួយ ហើយពីមុខនេះមានព្រះពុទ្ធរូបមួយអង្គផងសែងពីមុខព្រះរាជា។ បណ្ដាជនដែលនៅតាមដងផ្លូវត្រូវសំពះលុតជង្គង់ក្រាបក្បាលដល់ដី ដែលគេហៅថា សាំប៉ា (សំពះ) បើពុំដូច្នោះទេនឹងត្រូវចោទថាមើលងាយព្រះចេស្ដា ហើយនឹងត្រូវគេចាប់យកទៅឃុំចោលឥតដោះលែងឡើយ។

ក្នុងមួយថ្ងៃ ព្រះរាជាទ្រង់កិច្ចការរដ្ឋពីរលើកគឺទទួលសវនាការពីរដ្ឋមន្ត្រី និងរាស្ត្រ ប៉ុន្តែគ្មានបញ្ជីកត់កំណត់ចំនួនមនុស្សនិងកិច្ចការនោះទេ។ បើមន្ត្រី ឬរាស្ត្រណាចង់ចូលគាល់ ត្រូវតែចូលទៅអង្គុយបត់ជើងនឹងដីរង់ចាំជាមុន។ មួយសន្ទុះក្រោយមកទើបគេឮសូរសម្លេងតន្ត្រីរងំពីខាងក្នុង។ អ្នកនៅខាងក្រៅផ្លុំស័ង្ខតបទៅវិញ។ ខ្ញុំឮគេថាបើប្រើតែទីនាំងគ្រែស្នែងមាស (ព្រះវរមាស) ទេបើគ្រាន់តែយាងជិតៗ។ បន្តិចមកគេឃើញស្រីស្នំពីរនាក់រូតវាំងននព្រះវរនោះឡើងក៏លេចឃើញស្ដេចគង់ឈរកាន់ព្រះខ័ននៅក្នុងស៊ុមមាសជាទីព្រះទែនគង់ប្រថាប់។ ពេលនោះទាំងមន្ត្រី ទាំងរាស្ត្រសុទ្ធតែឱនក្បាលសំពះ លុះត្រាតែផុតសំឡេងស័ង្ខដែលជាសញ្ញាឲ្យងើបមុខឡើងទើបហ៊ានងើបព្រមគ្នា។ ស្ដេចក៏គង់ប្រថាប់ដែរ។ ព្រះទែននោះក្រាលដោយស្បែកសត្វសឹង្ហដែលជាកេរ្តិ៍តំណមកច្រើនស្ដេចហើយ។ លុះទ្រង់ប្រាស្រ័យការចប់ហើយ ស្ដេចយាងចូលវិញដោយមានស្រីស្នំពីរនាក់រូតរនាំងបិទដូចដើមអ្នកទាំងអស់គ្នាក៏ក្រោកឈរ ហើយអែបៗខ្លួនទៅកៀនរៀងខ្លួនទៅ។ ពិតមែនតែស្រុកនេះមិនសូវស៊ីវិល័យ តែគេស្គាល់ច្បាប់ទម្លាប់គោរពព្រះមហាក្សត្រ"។

សូមបញ្ជាក់ថា នៅឆ្នាំ១២៩៦ បេសកទូតជនជាតិចិនមួយរូបឈ្មោះ ជីវ តាក្វាន់ (ZHOU DAGUAN: 1266-1346) បានមកធ្វើទស្សនកិច្ចនៅរាជធានីអង្គរ ហើយលោកបានកត់ត្រាព្រឹត្តិការណ៍នានានៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជានាសម័យនោះ។ កំណត់ត្រារបស់លោកដែលមានចំណងជើងថា៖ "ប្រពៃណីនៃអ្នកស្រុកចេនឡា" បានក្លាយជាមូលដ្ឋានប្រវត្តិសាស្ត្រយ៉ាងសំខាន់មួយសម្រាប់កម្ពុជា។ ដោយយល់ឃើញពីសារៈសំខាន់របស់ឯកសារនេះទើបនាឆ្នាំ១៩៧៣ លោក លី ធាមតេង បានព្យាយាមបកប្រែឯកសារនេះមកជាភាសាខ្មែរ ដើម្បីទុកជាឯកសារគោលសំខាន់មួយ សម្រាប់ឲ្យជនជាតិខ្មែរយល់ពីកំណត់ត្រារបស់ជនជាតិចិនរូបនេះ៕